زیستگاه مناسب برای انسان از ابتدای زندگی روی زمین بسیار مهم بوده و برای رسیدن به آن تلاش های بسیاری کرده است. زیستگاه مناسب جایی است که شامل دسترسی به غذا، آب و هوا، سرپناه، حمل و نقل، بهداشت، آموزش، امنیت و . . . باشد.
در سال ۱۹۸۵ سازمان ملل متحد، اولین دوشنبه اکتبر هرسال را بعنوان روز جهانی زیستگاه نامگذاری کرده است. دلیل اصلی این نامگذاری، تاملی بر وضعیت شهرها و حق اساسی همه انسانها برای دسترسی به محل زندگی مناسب عنوان شده است. در بیانیه سازمان ملل متحد که به مناسبت این روز منتشر شده، چنین می خوانیم:« این روز به منظور یادآوری جهانی است که همه ما قدرت و مسئولیت شکل دادن به آینده شهرهایمان را داریم.».
با گسترش سبک زندگی شهر نشینی و نابودی روزانه روستاها و رشد عجیب جمعیت انسانها، شاهد هستیم که نه تنها زیستگاه انسانها با مخاطرات و بحران های جدی روبرو شده، بلکه با تجاوز به حریم دیگر موجودات زنده، موجب برهم زدن نظم اکوسیستم و نابودی برخی گونه های حیات وحش نیز شده است. تجاوز به حریم جنگلها و حیات وحش موجب شده تا ساکنین آن محکوم به همزیستی غیر مسالمت آمیز با انسان در یک بستر شوند. به دنبال این اتفاق، شاهد ظهور و شیوع بیماری های مشترک انسان و حیوان هستیم .کرونا، آنفولانزای مرغی و …. گویای این واقعیت تلخ است که بشر به بهانه زیست و رفاه بیشتر، زیست و رفاه خود و سایر موجودات کره خاکی را به درد سر انداخته و در کنار انقراض گونه های مختلف گیاهی و جانوری خود را نیز در معرض بیماری های هولناک قرار داده است. رشد فزاینده جمعیت انسانها به حدی بوده است که برای تامین مسکن، شاهد جاده کشی های غیر اصولی و در تضاد با اصول زیست محیطی در کوه‌ها و جنگل های بکر هستیم. ما فراموش کرده ایم زیاده خواهی بشر در قرن گذشته مهمترین عاملی است که زیستگاه های همه ی موجود زنده را تهدید می کند. زمان آن رسیده که اگرچه اولین دوشنبه اکتبر هر سال، رفاه بیشتر برای جامعه شهری و روستایی را یادآور می شویم اما باید به این باور نیز برسیم که این تصمیم تنها در گرو احترام به قوانین طبیعت میسر خواهد بود. باور کنیم که دست درازی به نظام طبیعت نه تنها رفاه را برای جامعه بشری به ارمغان نمی آورد، بلکه بطور قطع با گذر زمان، رفاه بدست آمده نیز از دسترس خارج خواهد شد و سرنوشت بشر دست کمی از بلایی که انسان بر سر طبیعت آورده، نخواهد داشت. انسان چاره ای جز سر تعظیم فرود آوردن به نظام هستی و مماشات با طبیعت ندارد. این کره خاکی به تمامی ساکنان آن تعلق دارد و بشر برای ادامه حیات خود باید فکر اساسی برای بقای زیستگاه تمامی ساکنان آن داشته باشد تا در سایه این مماشات خود نیز از بلایی که پیش رو دارد، در امان بماند.
